انسان تا چه اندازه مى توان خدا را بشناسد و نسبت به او معرفت پیدا کند؟
گاهى در برخى از سخنان یا نوشتارها دیده مى شود که به استناد بعضى از آیات یا روایات مى گویند خدا به هیچ وجه قابل شناختن نیست و ما فقط مجاز هستیم که خدا را با اوصافى که در قرآن کریم ذکر شده و اسمائى که با آنها نامیده شده است ; در دعاها و در مکالماتمان ; فرا بخوانیم ; یعنى اینکه ما مفاهیم این کلمات را درست درک نمى کنیم و فقط مجاز هستیم بگوییم خداخالق است ، رازق است ، عالم است ، حکیم است ، مخصوصاً آنچه مربوط به صفات ذات مى شود، مثل علم و قدرت و حیات . ما حق داریم فقط این الفاظ را بکار ببریم ولى نمى فهمیم که علم خدا یعنى چه ؟، قدرت خدا یعنى چه ؟
از طرف دیگر گاهى در بعضى از سخنان و نوشته ها دیده یا شنیده مى شود که حتى ذات الهى قابل شناختن است . آنها هم براى خودشان دلایلى دارند. در این زمینه ها ما چه مى توانیم به قرآن نسبت دهیم ؟ آیا قرآن مدعى است که خدا را به هیچ وجه نمى توان شناخت و فقط یک الفاظى را مردم مجاز هستند به کار ببرند; بدون اینکه معنایش را بفهمند، یا اینکه ادعاى قرآن این نیست ؟ اگر این نیست پس تا چه اندازه قرآن براى بشر امکان معرفت خدا را قائل است ؟ مى گوییم کسى که در قرآن مرور و در آیاتى که درباره ى صفات و افعال خداست دقت کند; متوجه مى شود که قرآن مفاهیمى را عرضه مى کند که مردم معناى آنها را مى فهمند و راجع به چیزهایى سخن مى گوید که توقع دارد شنونده آن را درک کند و بپذیرد. این چنین نیست که خدا فقطالفاظى را در مورد خود به کاربرد و بگوید این الفاظ را به کار ببرید و به معنا کار نداشته باشید مثلاً که خدا مى فرماید: